Don’t just have career or academic goals. Set goals to give you a balanced, successful life. I use the word balanced before successful. Balanced means ensuring your health, relationships, mental peace are all in good order.
There is no point of getting a promotion on the day of your breakup. There is no fun in driving a car if your back hurts. Shopping is not enjoyable if your mind is full of tensions.
"Life is one of those races in nursery school where you have to run with a marble in a spoon kept in your mouth. If the marble falls, there is no point coming first. Same is with life where health and relationships are the marble. Your striving is only worth it if there is harmony in your life. Else, you may achieve the success, but this spark, this feeling of being excited and alive, will start to die. ……………….
One thing about nurturing the spark - don't take life seriously. Life is not meant to be taken seriously, as we are really temporary here. We are like a pre-paid card with limited validity. If we are lucky, we may last another 50 years. And 50 years is just 2,500 weekends. Do we really need to get so worked up? …………….
It's ok, bunk a few classes, scoring low in couple of papers, goof up a few interviews, take leave from work, fall in love, little fights with your spouse. We are people, not programmed devices........." :)
"Don't be serious, be sincere."!!
Wednesday, December 2, 2009
Thursday, July 30, 2009
स्वार्थ
लोक खरच का स्वार्थी असतात ,अगदी जे आपल्या जवळचे वाटतात?
हल्ली कोणीही कसाही वगल तरी मनाच्या कोपर्‍यात एक प्रशचिन्ह येत
ह्यात तर काही स्वार्थ नसेल ना ?
कारण आपण तर सगळ च देऊन बसू आपल्या न काळात …
पण त्याच महत्त्वा ती ठेवेल का आपल्याला जपत ?
खरच प्रेम आणि स्वार्थ कधी एकत्र येऊ शकतात
माझ मन तर मनात नाही , पण काय सांगाव खार कोणी बोलत नाही.
आयुष्याच्या ह्या उंबरठ्यावर हा प्रश्न , खर तर एक कोड आहे ..
पण मी म्हणते लोक आस वागतात, म्हणूनच प्रश्न पडतात.
Thursday, July 23, 2009
rickshaw - MH-02-Z-8508
Suvendu Roy of Titan Industries shares his inspirational encounter with a rickshaw driver in Mumbai.
Last Sunday, my wife, kid and I had to travel to Andheri from Bandra. When I waved at a passing auto rickshaw, little did I expect that this ride would be any different. As we set off, my eyes fell on a few magazines (kept in an aircraft style pouch) behind the driver's back rest. I looked in front and there was a small TV. The driver had put on the Doordarshan channel. My wife and I looked at each other with disbelief and amusement. In front of me was a small first-aid box with cotton, dettol and some medicines. This was enough for me to realise that I was in a special vehicle. Then I looked around again, and discovered more -there was a radio, fire extinguisher, wall clock, calendar, and pictures and symbols of all faiths - from Islam and Christianity to Buddhism, Hinduism and Sikhism. There were also pictures of the heroes of 26/11- Kamte, Salaskar, Karkare and Unnikrishnan. I realised that not only my vehicle, but also my driver was special. I started chatting with him and the initial sense of ridicule and disbelief gradually diminished. I gathered that he had been driving an auto rickshaw for the past 8-9 years; he had lost his job when his employer's plastic company was shut down. He had two school-going children, and he drove from 8 in the morning till 10 at night. No break unless he was unwell. "Sahab, ghar mein baith ke TV dekh kar kya faida? Do paisa income karega toh future mein kaam aayega." (Sir, what's the use of simply sitting at home and watching TV? If I earn some income, then it will be useful in the future.) We realised that we had come across a man who represents Mumbai - the spirit of work, the spirit of travel and the spirit of excelling in life. I asked him whether he does anything else as I figured that he did not have too much spare time. He said that he goes to an old age home for women in Andheri once a week or whenever he has some extra income, where he donates tooth brushes, toothpastes, soap, hair oil, and other items of daily use. He pointed out to a painted message below the meter that read: "25 per cent discount on metered fare for the handicapped. Free rides for blind passengers up to Rs50?. He also said that his auto was mentioned on Radio Mirchi twice by the station RJs. The Marathi press in Mumbai know about him and have written a few pieces on him and his vehicle. My wife and I were struck with awe. The man was a HERO! A hero who deserves all our respect. I know that my son, once he grows up, will realise that we have met a genuine hero. He has put questions to me such as why should we help other people? I will try to keep this incident alive in his memory. Our journey came to an end; 45 minutes of a lesson in humility, selflessness and of a hero-worshipping Mumbai - my temporary home. We disembarked, and all I could do was to pay him a tip that would hardly cover a free ride for a blind man.
Some Pictures:
25% discount for handicapped !! who on this earth can expect somethin like this from an rickshawala yaar!!
He has got a tv on the top with cable (I was watching colors channel) and below tat is the tissue box. on the left is the mandir types and dont miss the "Only gandhigiri" written there , below tat is the calender and a notepad and pen along with a blue fan (which is blowing towards the customer who sits)
He has got a first aid box on the left and a newspaper box on right (which had all hindi-english- marathi-gujrati and economic times)
Last Sunday, my wife, kid and I had to travel to Andheri from Bandra. When I waved at a passing auto rickshaw, little did I expect that this ride would be any different. As we set off, my eyes fell on a few magazines (kept in an aircraft style pouch) behind the driver's back rest. I looked in front and there was a small TV. The driver had put on the Doordarshan channel. My wife and I looked at each other with disbelief and amusement. In front of me was a small first-aid box with cotton, dettol and some medicines. This was enough for me to realise that I was in a special vehicle. Then I looked around again, and discovered more -there was a radio, fire extinguisher, wall clock, calendar, and pictures and symbols of all faiths - from Islam and Christianity to Buddhism, Hinduism and Sikhism. There were also pictures of the heroes of 26/11- Kamte, Salaskar, Karkare and Unnikrishnan. I realised that not only my vehicle, but also my driver was special. I started chatting with him and the initial sense of ridicule and disbelief gradually diminished. I gathered that he had been driving an auto rickshaw for the past 8-9 years; he had lost his job when his employer's plastic company was shut down. He had two school-going children, and he drove from 8 in the morning till 10 at night. No break unless he was unwell. "Sahab, ghar mein baith ke TV dekh kar kya faida? Do paisa income karega toh future mein kaam aayega." (Sir, what's the use of simply sitting at home and watching TV? If I earn some income, then it will be useful in the future.) We realised that we had come across a man who represents Mumbai - the spirit of work, the spirit of travel and the spirit of excelling in life. I asked him whether he does anything else as I figured that he did not have too much spare time. He said that he goes to an old age home for women in Andheri once a week or whenever he has some extra income, where he donates tooth brushes, toothpastes, soap, hair oil, and other items of daily use. He pointed out to a painted message below the meter that read: "25 per cent discount on metered fare for the handicapped. Free rides for blind passengers up to Rs50?. He also said that his auto was mentioned on Radio Mirchi twice by the station RJs. The Marathi press in Mumbai know about him and have written a few pieces on him and his vehicle. My wife and I were struck with awe. The man was a HERO! A hero who deserves all our respect. I know that my son, once he grows up, will realise that we have met a genuine hero. He has put questions to me such as why should we help other people? I will try to keep this incident alive in his memory. Our journey came to an end; 45 minutes of a lesson in humility, selflessness and of a hero-worshipping Mumbai - my temporary home. We disembarked, and all I could do was to pay him a tip that would hardly cover a free ride for a blind man.
Some Pictures:
25% discount for handicapped !! who on this earth can expect somethin like this from an rickshawala yaar!! 
He has got a tv on the top with cable (I was watching colors channel) and below tat is the tissue box. on the left is the mandir types and dont miss the "Only gandhigiri" written there , below tat is the calender and a notepad and pen along with a blue fan (which is blowing towards the customer who sits)
He has got a first aid box on the left and a newspaper box on right (which had all hindi-english- marathi-gujrati and economic times)Its amazing there are ppl still alive like him in this world!
I hope, one day, you too have a chance to meet Mr Sandeep Bachhe in his auto rickshaw
- MH-02-Z-8508
Thursday, July 2, 2009
वॉलड्रॉप
बर्‍याच दिवसात काही लिहायला वेळ नाही मिळाला … आज जरा वर्कलोड कमी आहे म्हणौन म्हटल जरा ब्लॉग वर जाव …
सध्या सगळी कडे कोस्ट कट्टिंग्स चालू आहे … आमच्या ऑफीस मधे ही तेच चालू आहे … मग सगळ पाहून विचार येतो आररे आपण पण जरा खर्चावर लगाम घातला पाहिजे… पण हे जमाला पाहिजे ना… सगळ्यात पाहील म्हणजे मला हेच काळात नाही की खर्चावर लगाम लावंन म्हणजे नक्की काय करण?
आता साढ उदाहरण म्हणजे … मला (मूलीना) कितीही ड्रेस आसले तरी ते कमी आहेत आस वाटत … आता ऑफीस मधे जाताना चांगले कपडे नकोत का …मुली किती छान छान कपडे घालून येतात मग … आता आला का इथे खर्च … तुम्ही बोलल कस बर ? … अगदी सोप आहे आता छान छान ड्रेस रोज घालायचे महणजे तास तुमच वॉलड्रॉप नेहेमी अपडेटेड आसल पाहिजे … आणि नसेल तर ते करण्या साठी खर्च तर करावाच लागणार …
आता मज़ तर रोजच आहे की जेव्हा पण ऑफीस ला जायची वेळ जवळ येते आणि मी तयारी करायला सुरूवात करते … सगळ्यात पहिले माज़या समोर एकच प्रश् येतो की आज कोणता ड्रेस घालायचा ? मग कपात उघडायाच आणि सगळ्या ड्रेसस वरुन नजर फिरवत विचार करायचा … आरे हा घालू की तो घालू … मग एखादा फिक्स ज़ला की …मग आरे हा तर मागच्याच आठवड्यात घातला होता … नको हा नको …आणि आस करत करत … कुठलाच फाइनल होत नाही … आणि मग विचार येतो "चे , आपल्या कडे तर छान ड्रेससच नाहीयेत … वॉलड्रॉप चेंज करणे फारच महत्त्वच ज़ाल आहे …
मग आला की नाही खर्च .. ?
सध्या सगळी कडे कोस्ट कट्टिंग्स चालू आहे … आमच्या ऑफीस मधे ही तेच चालू आहे … मग सगळ पाहून विचार येतो आररे आपण पण जरा खर्चावर लगाम घातला पाहिजे… पण हे जमाला पाहिजे ना… सगळ्यात पाहील म्हणजे मला हेच काळात नाही की खर्चावर लगाम लावंन म्हणजे नक्की काय करण?
आता साढ उदाहरण म्हणजे … मला (मूलीना) कितीही ड्रेस आसले तरी ते कमी आहेत आस वाटत … आता ऑफीस मधे जाताना चांगले कपडे नकोत का …मुली किती छान छान कपडे घालून येतात मग … आता आला का इथे खर्च … तुम्ही बोलल कस बर ? … अगदी सोप आहे आता छान छान ड्रेस रोज घालायचे महणजे तास तुमच वॉलड्रॉप नेहेमी अपडेटेड आसल पाहिजे … आणि नसेल तर ते करण्या साठी खर्च तर करावाच लागणार …
आता मज़ तर रोजच आहे की जेव्हा पण ऑफीस ला जायची वेळ जवळ येते आणि मी तयारी करायला सुरूवात करते … सगळ्यात पहिले माज़या समोर एकच प्रश् येतो की आज कोणता ड्रेस घालायचा ? मग कपात उघडायाच आणि सगळ्या ड्रेसस वरुन नजर फिरवत विचार करायचा … आरे हा घालू की तो घालू … मग एखादा फिक्स ज़ला की …मग आरे हा तर मागच्याच आठवड्यात घातला होता … नको हा नको …आणि आस करत करत … कुठलाच फाइनल होत नाही … आणि मग विचार येतो "चे , आपल्या कडे तर छान ड्रेससच नाहीयेत … वॉलड्रॉप चेंज करणे फारच महत्त्वच ज़ाल आहे …
मग आला की नाही खर्च .. ?
Tuesday, May 5, 2009
स्त्री ...
स्त्री ... किती छान आणि आदरपूर्ण शब्द आहे हा... पण खरच का सगळे जण ह्याशब्दचा आदर ठेवतात? मला वाटत , नाही ठेवत... काही जण ह्या शब्दाला मारण्याचा प्रायन्त करतात तर काही जण स्त्रीच्या अस्तित्वाला ला संपवण्याचा प्रयन्त करतात,तिला शारीरिक मारहाण करतात ..काही तर मानतात की स्त्रीला तर अस्तित्वच नसत.खरच का स्त्रीला अस्तित्वा नसत. ... आररे पण हे का विसरतात की त्याच स्त्री मुळे तर ते लोक ह्या जगात वावरत असतात.पण हे कधीच काळत नाही ह्या लोकाना ... त्याना स्त्री फॅक्ट एक साधन असत त्यांच्या प्रत्येक गरजा पूर्ण करण्या साठी ... सकाळी उठल्या पासून ते अगदी zओपे पर्यंत ...एक साधन...जे सगळ्या गरजा पूर्ण करतच असतात काही न बोलता.... अगदी मुकुटपणे...सकाळी उठल्यावर ते ज़ोपे पर्यंत फॅक्ट काम करत रहण ..हेच तीच जीवन असत...पण एवढ करून तिला काय मिळत ... दोन प्रेमाचे शब्द पण नाही ... मिळतात ते फ़क्त शिव्या आणि शाप ... आणि वासनेने भरलेली जवळीक ... जी तिच्या मना सारखी कधीच नसते ... ती फक्त एक साधन असते...आणि एवढ करूनही तिला चांगल कोणीच बोलत नाही...आस का होत ... का स्त्रीला अजूनही लोक जोड्या जवळ ठेवचा प्रयत्न करतात. का ...? तिच्या ह्या जगण्याळा कोण जावाबदर ... आहे? ... ती स्वता: की अजुन दुसर कोणी?
Sunday, April 12, 2009
आपल कोण ?
आता जे काही तुम्ही वाचा ल ते वेगळ काही नाहीए , मला वाटत सगलयानी ते पहिले असेल.... हा एक चित्रपटा तील भाग आहे ..पण कधी कधी विचार करायला लावतो ...
आग गाडी थांबते आणि एक छान साडी नेसलेली मुलगी खाली उतरते, ती एका वाड्या पाशी येते ..आणि पाहून थक्क होते तिचा प्रीयकार तिला दिसतो पण तो नेहेमी सारखा नसतो पूर्ण पणे बदलेला ... दिसन्यने ...वागण्या ने ... आणि मग तिला अचानक सत्य समोर दिसते ...त्याची बायको.. आणि तिला उलगदत त्याच्या बदललेल्या चेहेरयाच रहस्य... ती खूप आक्रोश करते ...ओरडते, त्याला मारातेही..पण ते सगळ करून काहीच बदल होणार नसतो...समोर फक्त एकच सत्य असत..तिच्या प्रीयकरच zअलेल लग्न...त्या प्रीयकरच ज्याने आता पर्यंत फक्त तिच्या वर जिवापाड प्रेम केलेल असत..ज्याच ती सर्वस्व असते. पण आता काय? काय कारव तिने? सोडून द्याव... की तेच धरून बसाव. काय मानसिकता ज़ाली असेल तिची...कस सहन करू शकते एक वेगळी वॅक्टी .... जी तिच्या प्रीयकरच्या आयुष्याचा अविभज्य भाग बनलेय..... हे पाहाताना आपण पटकन हे पाहून जोतो आणि विसरून जातो पण...खरच ज्या मुलीच्या आयुष्यात हे कधी घडल असेल...तिने हे कस आयुष्यात सामावून घेतल असेल ... फारच अवघड आहे हे सगळ...कधी तरी स्वतळाच विचारून पहा हा प्रश्न की तुम्ही काय कराल.. जर कधी ही वेळ तुमच्या वर आली ...
चित्रपट : विरासत (अनिल कपूर,तब्बू,पूजा बतारा)
आग गाडी थांबते आणि एक छान साडी नेसलेली मुलगी खाली उतरते, ती एका वाड्या पाशी येते ..आणि पाहून थक्क होते तिचा प्रीयकार तिला दिसतो पण तो नेहेमी सारखा नसतो पूर्ण पणे बदलेला ... दिसन्यने ...वागण्या ने ... आणि मग तिला अचानक सत्य समोर दिसते ...त्याची बायको.. आणि तिला उलगदत त्याच्या बदललेल्या चेहेरयाच रहस्य... ती खूप आक्रोश करते ...ओरडते, त्याला मारातेही..पण ते सगळ करून काहीच बदल होणार नसतो...समोर फक्त एकच सत्य असत..तिच्या प्रीयकरच zअलेल लग्न...त्या प्रीयकरच ज्याने आता पर्यंत फक्त तिच्या वर जिवापाड प्रेम केलेल असत..ज्याच ती सर्वस्व असते. पण आता काय? काय कारव तिने? सोडून द्याव... की तेच धरून बसाव. काय मानसिकता ज़ाली असेल तिची...कस सहन करू शकते एक वेगळी वॅक्टी .... जी तिच्या प्रीयकरच्या आयुष्याचा अविभज्य भाग बनलेय..... हे पाहाताना आपण पटकन हे पाहून जोतो आणि विसरून जातो पण...खरच ज्या मुलीच्या आयुष्यात हे कधी घडल असेल...तिने हे कस आयुष्यात सामावून घेतल असेल ... फारच अवघड आहे हे सगळ...कधी तरी स्वतळाच विचारून पहा हा प्रश्न की तुम्ही काय कराल.. जर कधी ही वेळ तुमच्या वर आली ...
चित्रपट : विरासत (अनिल कपूर,तब्बू,पूजा बतारा)
Monday, January 12, 2009
Wednesday, January 7, 2009
एक अनुभव - रिक्षा
एक अनुभव तुमच्याशी शेयर करावासा वाटतोय .... आज मला ऑफीस ला रीक्षेने जायला लागले तस माज़ ऑफीस माज़या घरपासून खूपच लांब अहे.. मी माज़या घरच्या खाली आले रिक्षा स्टॅंड वर एकच रिक्षा उभी होती मनात विचार आला "आता ही रिक्षा येणार का माज़या ऑफीस कडे की नाही बोलेल..." मी रिक्ष्याच्या जवळ गेले एक धिप्पद सावळा माणूस, वयाने ४५ चा असेल,अंगात पांढरा ज़ब्बा आणि लेंगा आणि डोक्यावर पांढरी नेहेरू टोपी एकदम मराठी माणूस मी डोकवून बोलले "मगारपट्टा येणार का? "आणि त्यानी होकारर्थी मान हलवली आणि रिक्षा चालू केली... त्याच्या चेहेर्यावर आनंदाचे भाव दिसले कारण त्याला छान लामच भा डा मिळाल. पण आता पर्यंत नेहेमी जेव्हा मला ऑफीस ला रिक्षने जाव लागलाय तेव्हा मगारपट्टा एइकूण सगळ्यानी मला 20 रुपये जास्त होतील असाच उत्तर दिलय... पण आज जेव्हा हा माणूस मला काहीच बोलला नाही तेव्हाच मला आचर्य वाटल.. रिक्षा सुरू ज़ाली आणि अर्ध्या पावू न तासाने आम्ही मगारपटा मधे पोचलो... मीटर पाहून मला आचर्य वाटल की इतके कमी पैसे कसे ज़ले?...मी त्याना सांगितले "10.80 चे किती ..." त्याने टर्रिफ कार्ड काढले आणि बोलले ..."85" मी एकदम दचकले आणि बोलले "काय 85 ? कस शक्या आहे...हे तर फारच कमी अहेत...तुमच मीटर मधे काही तरी प्रॉब्लेम आहे बहुतेक..." पण मीटर तर चालत होत...ते एकदम गडबदले आणि बोलले "आता मी काय सांगू तुम्हीच सांगा किती घ्यायचे ते..." मग मी त्या सांगितले..."हे बघा इथून स्वॉरगेट पर्यंत 110 रुपये होतात ...आता बोला किती देऊ..."ते हसले आणि बोलले "140 द्या मॅडम..." मी त्याना त्यांचे 140 रुपये दिले कारण ते खरच त्यांचे होते... ते हसले आणि बोलले "सुखी राहा..."
Tuesday, January 6, 2009
Subscribe to:
Posts (Atom)